Είναι μικρά όμορφα και μας χαρίζουν ανάσες!!! Εκεί μεγαλώσαμε,παίξαμε,αγγίξαμε το χώμα.είχαμε τους πρώτους μας έρωτες στα κλεφτά, ΕΚΕΙ ΑΝΗΚΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ! ΑΓΑΠΩ τον τόπο που μεγάλωσα και έγινα αυτό που είμαι τώρα. ΑΓΑΠΩ να επιστρέφω εκεί όπου όλα είναι υγιή. Για όλους εμάς που αγαπάμε την πατρίδα μας και την ιστορία μας. Για τον Γιάννη, την θεία την Ντίνα,τον Θοδωρή και για όσους δε ζούν πια. ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ … ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ .. Σας ευχαριστώ … Σας ευχαριστούν … Αφιερωμένο στον γερογιωργούλη,τον παππου μου!!! Είναι ευλογία να γεννιέσαι σε τόπο που είναι προικισμέ-νος με κάθε λογής ομορφιές!! Λάλας Ηλείας .. το Χωριουδάκι μας!! Εκεί μεγαλώσαμε, παιξαμε, ειχαμε τους πρώτους μας έρωτες στα κρυφά, Μάθαμε να αγαπάμε τη φύση, να τρέχουμε ελεύθεροι και να αναπνέουμε υγεία!! Είμαστε τυχεροί!Κάθε που η σκέψη μου γυρνά εκεί η καρδιά μου χτύ-πα δυνατά .. Φτάνοντας στη μεγάλη στροφή και αντικρίζοντας την καταπράσινη πεδιάδα, οι κόρες των ματιών μου διαστέλ-λονται για να μπορέσουν να αντέξουν τούτη την ομορφιά, την ομορφιά του τόπου μας. Τι πιο μεγαλειώδες από την εικόνα ενός παιδιού να τρέ-χει ελεύθερο, να αγγίζει τη χλόη και να χαϊδεύει τα ζώα; Μήπως η εικόνα ενός παιδιού που στέκει στα κάγκε-λα ενός διαμερίσματος και αντίκρυ του υψώνεται μπετόν; Τι πιο μουσικό από τα θροϊσματα των δένδρων και τον ήχο του ποταμού; Μήπως ο εκκωφαντικός θόρυβος των αυτοκινήτων της τσιμεντούπολης; Τι πιο αληθινό από τη χειρονομία της γιαγιάς που βγά-ζει από τη ποδιά της καραμέλα και δίνει στα παιδάκια»; Μήπως τα ναρκωτικά που μοιράζουν στους δρόμους ανενόχλητοι οι έμποροι; Τι πιο υγιές απ το να παίζεις σε κείνο το γήπεδο του οποίου δε φαίνονται ούτε καν οι γραμμές, καθώς ο ήλιος και η βροχή σε συντροφεύουν; Μήπως τα παιδιά που ορίζει η τεχνολογία και σιγά σιγά καταστρέφει από την αλόγιστη και μη ελεγχόμενη χρή-ση της;Τι πιο γευστικό από τα φρέσκα προϊόντα που βρίσκο-νται στον κήπο μας και τις παραδοσιακές συνταγές των γιαγιάδων; Μήπως τα κατεψυγμένα προϊόντα, τα συσκευασμένα και γεμάτα συντηρητικά; Η ιστορία, μας έχει δείξει πως δεν εκτιμούμε τα όσα έχουμε και αναζητώντας τα δέντρα, χάνουμε το δάσος! Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταφέρουν να εκτιμή-σουν όχι μόνο την Ιθάκη, αλλά και τον πηγαιμό … Γιατί ο δρόμος όλο και μακραίνει μα η ζωή μικραίνει …Είμαι σίγουρη πως όλοι μας αγαπάμε τον τόπο που με-γαλώσαμε και γίναμε αυτοί που είμαστε τώρα … Φτάνει μόνο να το δείξουμε .. πήγαινε να δεις ένα ακρωτήρι, ένα βουνό, μια θάλασ-σα, κι ένα ποτάμι και τα είδες όλα!