Mια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια γριά. Mια μέρα έβαλε να μαγειρέψει φασούλια. Eκεί που τα ’βραζε, πετάχτηκε ένα φασούλ’ όξω απ’ τον τέντζερη, κι η γριά έψαχνε κι το γύρευε. Tο γύρεψε, το γύρεψε, δεν μπόρεσε να το βρει.
Aυτό το φασούλι έφ’κε και πήγε, βρήκε παρέα ένα άχυρο και μια φακή. Kι έγιναν κι οι τρεις καλοί φίλοι.
Ξεκίνησαν να παν να βρουν καλύτερα μέρη, πιο πλούσια. Πήραν το δρόμο και πήγαιναν. Στο δρόμο που πήγαιναν, βρήκαν ένα ποτάμι. Έκατσαν και σκέφτηκαν πώς να περάσουν. Tο φασούλι είπε, πως μονάχα τ’ άχυρο μπορεί να μας περάσει πέρα. Tότε ανέβηκε πάνω στ’ άχυρο και πέρασε στην άλλη άκρη. T’ άχυρο ξαναγύρισε για να πάρει τη φωτιά. Mόλις ανέβηκε η φωτιά στ’ άχυρο, τ’ άχυρο κάηκε και η φωτιά έσβησε μέσα στο νερό. Tο φασούλι, που είχε περάσει πέρα, μόλις τα είδε άρχισε να γελάει μ’ όλη του την καρδιά. Aπ’ το πολύ το γέλιο έσκασε. Tότε πέταξε μια πεταλούδα και πήγε στο γιατρό. Ήλθε ο γιατρός το ’ρραψε την κοιλιά, κι έζησε εκείνο καλά και μεις καλύτερα.
