To Days of Art in Greece προτείνει:
«Το τιμιότερο πρόσφορο» και «Αλλόκοτος Ελληνισμός»:
Νέες εκδόσεις από ΜΙΕΤ και Κίχλη
«Το τιμιότερο πρόσφορο». Επιστολές του Αριστείδη Ε. Φουτρίδη προς τον Χρίστο Ν. Λαμπράκη, τον Σωκράτη Β. Κουγέα και συγγενικά του πρόσωπα. Το βιβλίο παρουσιάζει την πολυκύμαντη πορεία της σύντομης ζωής του Αριστείδη Φουτρίδη μέσα από τις επιστολές του προς τον Χρίστο Λαμπράκη, τον Σωκράτη Κουγέα και συγγενικά του πρόσωπα. Οι επιστολές αυτές ρίχνουν φως στο κύμα μετανάστευσης προς την Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα και σκιαγραφούν άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας του νεαρού Φουτρίδη: τους στενούς δεσμούς με την οικογένεια και τους φίλους του, την αστείρευτη αγάπη του για τη μόρφωση και τη φιλολογία, το ενδιαφέρον του για την πρόοδο του μαθητή του Κωνσταντίνου Τσάτσου, το πάθος του για τη μετάφραση του λογοτεχνικού έργου του Κωστή Παλαμά. Κυρίως όμως προσφέρουν στον αναγνώστη μια γλαφυρή εικόνα του μαχητικού χαρακτήρα ενός μετανάστη από την Ικαρία, ο οποίος, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, κατόρθωσε με ακατάπαυστη και ευσυνείδητη πνευματική εργασία να διακριθεί και να πραγματώσει τους στόχους του. Ο τίτλος του βιβλίου είναι δάνειο από το μνημόσυνο άρθρο που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς για τον Αριστείδη Φουτρίδη ένα χρόνο μετά τον θάνατό του.
«Αλλόκοτος ελληνισμός». Ο «Αλλόκοτος ελληνισμός» φωτίζει επτά έκκεντρες μορφές της νεοελληνικής πνευματικής ιστορίας, οι οποίες αφοσιώθηκαν με πάθος στις σχέσεις ελληνισμού και χριστιανισμού, Ανατολής και Δύσης και αποτόλμησαν ασυνήθιστους πειραματισμούς με τη νεοελληνική ταυτότητα. Οι παραγνωρισμένες αυτές αναζητήσεις της ελληνικότητας γεννήθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά τα δύο κρίσιμα ιστορικά ορόσημα του ελληνισμού, την πτώση του Βυζαντίου (1453) και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους (1830), απολήγοντας σε επτά εκδοχές οριακής εμπειρίας των ιδεών στον ευρύτερο ελληνικό χώρο: περιπλάνηση (Κυριάκος Αγκωνίτης), ουτοπία (Πλήθων), εκτοπισμός (Μάρουλλος Ταρχανιώτης), βλασφημία (Χριστόδουλος Παμπλέκης), αίρεση (Θεόφιλος Καΐρης), αλλόκοτο (Παναγιώτης Σοφιανόπουλος), ψευδολογία (Κωνσταντίνος Σιμωνίδης). Συνδυάζοντας τη μελέτη των πηγών με την ιστορία των ιδεών και τον φιλοσοφικό στοχασμό, το δοκίμιο του Νικήτα Σινιόσογλου χαρτογραφεί μια λησμονημένη μεθόριο της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών, την οποία η κυρίαρχη διανοητική ιστορία αντιμετωπίζει με δυσπιστία και αμηχανία. Στην παρούσα συγκυρία ακραίας πολιτικής ρευστότητας και ιδεολογικών ανακατατάξεων, τα ανοίκεια άκρα της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών αποκτούν μιαν αναπάντεχη πολιτική σημασία. «Κάθε σύστημα ωφελείται αναγνωρίζοντας την ανάγκη παρέκκλισης, ενώ συνάμα τρέμει την υπερβολή της. Μοιραία η αλλόκοτη σκέψη δεν ζει πολύ. Λίγες ιδέες κατορθώνουν να διαφύγουν από τη βία του κανόνα, κι όταν το πετυχαίνουν είναι για λίγο μόνο. Το αλλόκοτο δεν διαλέγεται παρά σημαίνει. Αλλόκοτο είναι ό,τι αντιστέκεται». Ν.Σ.