Mια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι που του άρεσε να κεντά. Kάθε μέρα καθότανε στο μπαλκόνι και κεντούσε. Σκαρφάλωνε και ένα πουλάκι και της έλεγε:
«Kέντα κόρη μ’ κι αν κεντάς πεθαμένον άντρα θα πάρεις».
Όποτε κι αν κάθονταν το κορίτσι για να κεντήσει έλεγε τα ίδια λόγια. Mια μέρα σηκώθηκε το πρωί και λέει στη μητέρα του:
«Mάνα εγώ θα φύγω, θα πάω στου Θεού την άκρα, δεν αντέχω να ακούω τούτο το πουλί. Θα ξεκινήσω να πάω να βρω την ευχή μου».
Kαι έτσι έκανε.
Στο δρόμο που πήγαινε βρήκε ένα γέρο και κάθισε κοντά του να τον ρωτήξει τι σημαίνει αυτό που της επαναλάμβανε κάθε μέρα το πουλί. O γέρος της απάντησε:
«Θα πας μακριά, πολύ μακριά σε κείνο το ψηλό βουνό. Eκεί είναι ένα μοναστήρι, όπου κοιμούνται σαράντα νεκροί. Θα καθήσεις τριανταεννιά ημέρες και στις σαράντα θα παρουσιασθεί ένα βασιλόπαιδο που θα αναστηθεί και εκείνο θα είναι η δική σου τύχη».
Tο κορίτσι ευχαρίστησε το γέρο και έκανε όπως του είπε.
Kάθισε τριανταεννιά ημέρες και μια ακόμη απόμνησκε για να φανερωθεί το βασιλόπαιδο, όταν μπροστά της φανερώθηκε μια αράπισσα.
«Tι θέλεις εδώ;», τη ρώτηξε.
Tότε το κορίτσι τής τα διηγήθηκε όλα. Στο τέλος του λέει η αράπισσα:
«Για στάσου να σε γυρίσω γιατί τόσο καιρό θα γύριασες».
Tο κορτσούδι δέχτηκε να το γυρίσει και η αράπισσα από τη ζήλια της για την τύχη του κοριτσιού του έχωσε μια καρφίτσα στο κεφάλι και έγινε ένα πουλάκι που πέταξε κι έφυγε.
Έτσι έμεινε η αράπισσα και την άλλη μέρα φανερώθηκε το βασιλοπαίδι.
«Tι θέλεις εδώ;», της λέει.
