To Δελβινακόπουλο αποτελούσε ένα από τα Γραμμενοχώρια βρισκόταν στις δυτικές παρυφές του οροπεδίου τους και πάνω από το Σπηλιοπόταμο. Όπως αναφέρεται στη στατιστική του Αραβαντινού ήταν τσιφλίκι του Αλή Πασά και ιμπλιάκι μετά το θάνατό του, υπάγονταν εκκλησιαστικά στον Βελάς και Κόνιτσας και ήταν ιδιόκτητο. Το 1854 κατά την ηπειρωτική επανάσταση του Γρίβα λεηλατήθηκε και κάηκε από τους Αρβανίτες του Σουλεϋμάν Ταχήρη. Λίγο αργότερα (18 Νοεμβρίου 1865), σύμφωνα με δήλωση του παπά και των Μουχταρογερόντων, αναγράφεται ως ιμπλιάκι. Από τη γνωστή έκθεση της επισκοπής Βελάς και Κόνιτσας, προκύπτει ότι το Δελβινακόπουλο αριθμούσε 27 οικογένειες (έτος δημοσίευσης 1873-74).
Στα τέλη του περασμένου αιώνα, το χωριό κατά το ήμισυ ήταν εθνικό (ιμπλιάκι). Την ίδια εποχή οι κάτοικοι υποφέρουν από τις υπηρεσίες των υπαλλήλων των εθνικών κτημάτων. Το χωριό παρέμεινε υπό το προαναφερόμενο καθεστώς για αρκετό -μετά την απελευθέρωση- διάστημα (περιλαμβανόταν στον κατάλογο των 79 ιμπλιακοποιηθέντων κεφαλοχωρίων της Ηπείρου πρώην τσιφλικιών του Αλή, που ανέκτησαν τη γη τους το 1924).
Ακόμη σύμφωνα με την εκπαιδευτική έκθεση του Βελάς Κόνιτσας, στο χωριό υπήρχε και κατώτερο κοινό σχολείο το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί (σύμφωνα με την εκπαιδευτική στατιστική του 1898) και χαρακτηρίζεται ως δημοτικό.
