facebook twitter youtube googleplus
on/off

FoloiFolklore: The needlework that come from old days

Χρυσούλα Δεπάστα-Αργυρακοπούλου Φιλόλογος

Πολλές παλιές συνήθειες εξαφανίστηκαν στις μέρες μας.Απέρριψαν οι νέοι τη συνήθεια να στρώνουν εργόχειρα παλιά, που τα έχουν βρει από τις γιαγιάδες και τις μανάδες τους, ή «σεμεδάκια» και κεντήματα που δυσκολεύουν τη ζωή της οικογένειας και κυρίως της εργαζόμενης γυναί-κας, χωρίς απαραίτητα και να ομορφαίνουν το σύγχρονο χώρο.Το σπίτι βεβαίως πρέπει να είναι πρώτα πρώτα λειτουρ-γικό και κατόπιν όμορφο. Ει δυνατόν και λιτό, ανάλογα με το ύφος που υιοθετεί η κάθε οικοδέσποινα και το γούστο που διαθέτει. Από αυτό το σημείο όμως ως το να πετούν τα πάντα ανενδοίαστα και χωρίς δεύτερη σκέψη υπάρχει τεράστια απόσταση.Τα κεντήματα είναι πράγματα χειροποίητα, όπως τα χα-λιά, όπως οι πίνακες, τα ασημικά, οι παντός είδους κατα-σκευές που τόσο πολλοί και πολλές φτιάχνουν. Απαιτούν κόπο, ξενύχτια, γνώση, μεράκι, δουλειά, έγνοια, χρόνο, επιμονή, υπομονή, αφοσίωση…Να τα πετάξουμε, επειδή βγήκαν από τη μόδα; Επειδή δε δένουν με το μοντέρνο στυλ των επίπλων;Θα πετούσατε τα υπόλοιπα; Την παλιά φορεσιά της προ-γιαγιάς, το φέσι ενός προγόνου, τα κεντημένα μεσοφόρια, τον καθρέφτη με την «ΚΑΛΗΜΕΡΑ» ή το «ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ»; Αν κάποιος έχει σεβασμό για την προσωπική δημιουργία, δεν θα το κάνει ποτέ. Ίσως και να μην τα χρη-σιμοποιήσει ποτέ, αλλά θα τα φυλάξει σε μια μεριά, σ’ ένα κουτί, σ’ ένα μπαούλο, έστω στο πατάρι, απ’ όπου θα βγουν ίσως σε κάμποσα χρόνια. Αλλά πέταμα; Μην απορείτε. Πολ-λοί το κάνουν. Γιατί δεν χαρίζονται σε κάποιο λαογραφικό μουσείο, αν δεν μπορούν να φυλαχτούν στο σπίτι;Μη σας φαίνομαι υπερβολική. Έχω δει στη λαϊκή αγο-ρά(!) ολόκληρο πάγκο με κεντήματα, τσεβρέδες, αντρα-ντέδες, υφαντά, δαντέλλες με το μέτρο, σεμεδάκια με βε-λονάκι και κοπανέλλι, σε εξευτελιστικές τιμές. Χειροποίητα παρακαλώ, όχι της μηχανής, κινέζικα, της οκάς. Να βλέπεις την κλωστή στερεωμένη απ’ το χέρι της κεντίστρας και να σκας. Τόση αδιαφορία για το οικογενειακό κειμήλιο! Αν μπορούσα, θα τα αγόραζα όλα, να τα σώσω, ως αντίκες. Ήδη, το έκανα μια-δυο φορές.Ποιος το πέταξε, ποιος το πούλησε έναντι πινακίου φακής το εργόχειρο, για να πάρει το μινιμαλιστικό τραπεζάκι του διεθνούς οίκου, όπου τίποτα δεν πάει, τίποτα δε στρώνεται; Και το κέντημα έγινε ανεπιθύμητο κουρέλι, που πρέπει να μας αδειάσει τη γωνιά. Λες και δε θα μπορούσε να αλλάξει χρήση και να πιάσει τόπο.Η παράδοση και τα πατροπαράδοτα κειμήλια στα αζή-τητα. Και οι οικογενειακές στιγμές που συνδέονται με αυτά ξεχασμένες. Άφαντες. Και τα όνειρα των παλιότερων, δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά μας, αλλά αυτοί είναι οι προγονοί μας και τα πράγματα αυτά αυτοί μας τα κληρο-δότησαν. Ντρεπόμαστε για την κληρονομιά που μας έχουν αφήσει;Ό,τι πάρετε δέκα ευρώ. Ίσως ούτε τόσο δεν αξίζει η οικογενειακή ιστορία, για να μην τη διατηρούμε. Στη λαϊκή λοιπόν κι αυτή ή σε καμιά χωματερή, ποιος ξέρει…Ας προσέχουν λίγο οι νεότεροι. Και για να κάμψω τις όποιες αμφιβολίες σας, σας αναφέρω ότι κάποιος από τους μεγάλους οίκους μόδας στη Γαλλία λάνσαρε ως νέο είδος μια υφαντή τσάντα, που την κοστολόγησε λίγο πιο κάτω από τα χίλια ευρώ. Ξέρετε τι ήταν; Το γνωστό σε όλη την Ηλεία, τράστο! Μήπως έχετε κανένα παραπεταμένο και τώρα το σκέφτεστε το θέμα διαφορετικά;

Write your comment.