Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παλικάρι είκοσι χρονών. Δουλειά δεν είχε μήτε μάνα και πατέρα μήτε περιουσία. Ολημερίς γύριζε στους δρόμους.
Μια μέρα, εκεί που περπατούσε, βρίσκει ένα ροβίθι και το φύλαξε καλά σα να ’τανε χρυσάφι.
Στο δρόμο συνάντησε έναν άνθρωπο και το παλικάρι του λέει:
«Άμα σπείρεις ένα ροβίθι, πόσα θα κάμεις;»
«Θα κάμεις δέκα», του απαντά.
Πάει παραπέρα, βρίσκει έναν άλλο και του λέει:
«Άμα σπείρει κανένας δέκα ροβίθια, πόσα θα κάμει;»
«Θα κάμει σαράντα», του απαντά ο διαβάτης.
Πάει πιο πέρα, βρίσκει άλλον και τον ρωτά:
«Άμα σπείρει κανένας σαράντα ροβίθια, πόσα θα κάμει;»
«Θα κάμει δυο πινάκια*», του λέει αυτός.
Καθώς πήγαινε βρίσκει άλλον άνθρωπο και τον ρωτά:
«Άμα σπείρει κανένας δυο πινάκια ρεβίθια, πόσα θα κάμει;»
«Θα κάμει πέντε μόδια*», του απαντά.
Πάει, βρίσκει κι άλλον και του λέει:
«Αν σπείρει κανένας πέντε μόδια ροβίθια, πόσα θα κάμει;»
«Θα κάμει σαράντα μόδια».
Προχωρούσε, προχωρούσε, βρίσκει έναν άλλον άνθρωπο και του λέει:
«Άμα σπείρει ένας σαράντα μόδια ροβίθια, πόσα θα κάμει;»
«Ε! θα κάμει διακόσια».
Αφού άκουσε κι αυτά συνέχισε το δρόμο του και πιο πέρα συναντά έναν δούλο του βασιλιά.
«Ε, δούλε», του λέει, «άμα σπείρει ένας διακόσια μόδια ροβίθια, πόσα θα κάμει;»
Ο δούλος ξαφνιάστηκε λίγο και μετά του λέει:
«Άμα σπείρει κανένας τόσα, που λες εσύ, θα κάμει πεντακόσια».
Μόλις έμαθε κι αυτό, το παλικάρι πηγαίνει στου βασιλιά το παλάτι και λέει στους δούλους:
«Θέλω να δω το βασιλιά, για να του πω ένα πράμα».
Οι δούλοι τον αφήνουν κι αυτός πάει μπρος στο βασιλιά και του λέει:
«Βασιλιά μου, δε μου λες, πόσα μόδια θα κάμει ένας, άμα σπείρει πεντακόσια μόδια ροβίθια;»
Ο βασιλιάς έμεινε για λίγο σκεφτικός και συλλογίστηκε:
«Αφού αυτό το παλικάρι έχει πεντακόσια μόδια ροβίθια, πόσα θα ’χει από τ’ άλλα;
Δηλαδή, θα ’χει και σιτάρια, κριθάρια κι απ’ όλα τα καλά. Θα ’ναι πολύ πλούσιος».
Ο βασιλιάς δεν του έδωσε απάντηση. Σκέφτηκε όμως να τον κάνει γαμπρό του και του ’πε να μείνει στο παλάτι.
