Στους πρόποδες της Ολύτσικας είναι χτισμένο το πανέμορφο Χωριό ΔΡΑΜΕΣΙΟΙ, φιλόξενο, ήσυχο, πλούσιο σε παράδοση και φυσικό κάλος.
Ανάρια τα σπιτάκια του τα πετροχτισμένα, αποτελούν δύο μαχαλάδες. Τα κυριότερα Πολιτιστικά Μνημεία του είναι η εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου που κτίστηκε το 1664 μ.χ, με τις πολλές αγιογραφίες, το Κρυφό Σχολειό, το παλιό πέτρινο γεφύρι και τα εξωκλήσια.
Το χωριό έχει να επιδείξει πολλούς ευεργέτες που διακρίθηκαν για την ευεργεσία τους, την προοδευτικότητα, την καλοσύνη, την αγάπη για τον τόπο τους αλλά και την πλούσια Εθνική δράση στην Τουρκοκρατία και την κατοχή.Η Κοινότητα Δραμεσιών ήταν μια από τις πιο παλαιότερες κοινότητες στο χώρο της Ηπείρου με πολύ μεγάλη δραστηριότητα.
Μια αναδρομή στη μακρόχρονη πορεία της Κοινότητας θα θυμίσει τις δραστηριότητες και τα επιτεύγματά της σε πολλούς και διάφορους τομείς.
Στον καιρό της Τουρκοκρατίας, τότε που δεν υπήρχε αυτόνομη διοίκηση, η κοινότητα αντιπροσωπεύονταν απέναντι στο τουρκικό κράτος από το μουχτάρη (Πρόεδρο) κι απ’ τους δημογέροντες (συμβούλους). Αυτοί ήταν υπεύθυνοι για την είσπραξη και την απόδοση των δυσβάσταχτων βαρύτατων φόρων.
Το 1847 εκδόθηκε τουρκικός νόμος που έδινε το δικαίωμα σε τούρκους τσιφλικάδες να πωλούν τα αγροκτήματα των χωριών, που αυτοί κατείχαν και εκμεταλλεύονταν, σε Έλληνες Χριστιανούς ή και σε μοναστήρια. Το χωριό μας το είχαν κτήμα δύο μουσουλμάνοι αγάδες, ο Σίμο Γκιώνης και ο Μεχμέτ Αγά Κοκκαλιάρης. Με το νόμο αυτόν αγοράστηκαν από πλούσιους Έλληνες Γιαννιώτες 25 χωριά.
Οι κάτοικοι των Δραμεσιών, φτωχοί αλλά περήφανοι, δε θέλησαν να υποταχθούν σε νέους αφεντάδες. Αποφάσισαν να εξαγοράσουν οι ίδιοι τα κτήματά τους. Απ’ το 1825, απ’ το υστέρημά τους, συγκέντρωσαν χρήματα και η Κοινότητα υπόγραψε συμφωνητικό με τους προαναφερθέντες Οθωμανούς. Σταμάτησε η αφαίμαξη και έγιναν οι Δραμεσίτες κύριοι στα δικά τους κτήματα.
Το έτος 1856 ο Παναγ. Αραβαντινός στη «χρονογραφία της Ηπείρου» και στο στατιστικό πίνακα απ’ την απογραφή, που έγινε στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου το 1831, αναφέρει ότι η Κοινότητα Δραμεσιών ήταν η μεγαλύτερη της περιοχής και κατοικούνταν μόνο από χριστιανικές οικογένειες (50 οικογένειες-60 στέφανα. Με τη λέξη στέφανα εννοούνταν οι γάμοι).
Και μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου το 1913 από τους Τούρκους, η Κοινότητα ελεύθερη πια άρχισε να δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς. Κύριο μέλημα των κατοίκων ήταν να αποκτήσουν ένα καινούργιο διδακτήριο να μαθαίνουν τα παιδιά τους γράμματα. Το «Κρυφό Σχολειό» στο χώρο της εκκλησίας της Παναγίας και το παλιό οίκημα στο χώρο της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων ήταν τελείως ακατάλληλα. Και πάλι με εράνους και με δικά τους χρήματα αγοράστηκε το οικόπεδο και χτίστηκε το καινούργιο σχολείο.