Η Δημητσάνα αποτελεί έναν από τους ωραιότερους προορισμούς στη Πελοπόννησο – δεύτερη Αράχωβα χαρακτηρίζεται από πολλούς. Ένα από τα κορυφαία αξιοθέατά της δε, είναι αναμφισβήτητα το περίφημο υπαίθριο μουσείο Υδροκίνησης – ένα πραγματικό στολίδι για όλη την περιοχή.Εγκατεστημένο μέσα σε μια έκταση με πλούσια βλάστηση και τρεχούμενα νερά το μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα είναι ένα θεματικό μουσείο μέσα από το οποίο προβάλλεται η σημασία της υδροκίνησης, η οποία στην προβιομηχανική κοινωνία χρησιμοποιούνταν ως πηγή ενέργειας γα την παραγωγή προϊόντων.

Μια εξαιρετική-αναλυτική παρουσίασή του γίνεται από τον δικτυακό τόπο του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς (www.piop.gr) – σταχυολογούμε τα σημαντικότερα σημεία:

‘Το πρώτο κτίριο του μουσείου στεγάζει μια  νεροτριβή  κι έναν αλευρόμυλο.  Στην περιοχή της Δημητσάνας δούλευαν ως τα μέσα του 20ού αιώνα είκοσι περίπου στεγασμένες ή υπαίθριες νεροτριβές, όπου πλένονταν τα υφαντά. Η τέχνη δε του νεροτριβιάρη ή ντριστελιάρη φαινόταν από τον σωστό υπολογισμό του χρόνου παραμονής στον κάδο κάθε είδους υφαντού. Δίπλα έχει αποκατασταθεί ένας  αλευρόμυλος. Μάλιστα εδώ, ο επισκέπτης μπορεί να ρίξει σπόρους καλαμποκιού στη σκαφίδα και να παρακολουθήσει πώς ο καρπός αλέθεται από τις μυλόπετρες και πέφτει στην αλευροδόχη. Το διπλανό δωματιάκι με το τζάκι στέγαζε την κατοικία του μυλωνά, όπου η -κατά κανόνα πολυμελής- οικογένειά του έστηνε κάθε βράδυ τη στρωμνή στο πατάρι για να κοιμηθεί παραταγμένη.

Έξω από τον μύλο, κατασκευάστηκε ένα πρόχειρο στέγαστρο, όπως αυτό που προφύλασσε το  ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή του τσίπουρου από τα στέμφυλα, και λειτουργούσε για 3-4 μερόνυχτα συνεχώς. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα διώροφο κτήριο, κάτω το παχνί και πάνω η  κατοικία  του  βυρσοδέψη.

Σε χαμηλότερη στάθμη, συναντάμε το  βυρσοδεψείο.  Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε “ζώνες” που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων. Η πρώτη είναι για τα “νερά”, τον ασβέστη και γενικά τις προπαρασκευαστικές εργασίες. Στην επόμενη βρίσκεται η σειρά με τις “λίμπες” (γούρνες) για τη δέψη. Μια ζώνη ευάερη προορίζεται για το άπλωμα και το στέγνωμα των δερμάτων στη σκιά και τέλος, μια καλά φωτισμένη γωνιά για τις εργασίες της μετάδεψης.

Το λιθόστρωτο οδηγεί σε ένα πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται μια φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον  μπαρουτόμυλο.  Η Δημητσάνα ήταν ένα από τα εκατοντάδες χωριά που γνώριζαν τη συλλογή του ακάθαρτου νίτρου από τον  16ο αιώνα και το παρείχαν αντί φόρου στους Τούρκους. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες δραστηριοποιήθηκαν για να τροφοδοτήσουν τον αγώνα με το απαραίτητο πολεμικό υλικό. Το μπαρούτι αποτελεί ένα ισχυρό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας της περιοχής και διατηρείται ζωντανό στη μνήμη και τις αφηγήσεις των κατοίκων της. Αυτήν ακριβώς την ιστορική ταυτότητα αναδεικνύει το μουσείο, αναπαριστώντας τον τύπο του μπαρουτόμυλου με κοπάνια, που χρησιμοποιήθηκε στη Δημητσάνα κατά την Επανάσταση και έως τις αρχές του 20ού αιώνα, και διασώζοντας ταυτόχρονα τη συγκεκριμένη τεχνολογία της παραγωγής της μπαρούτης, η οποία στην Ευρώπη είχε εξαφανιστεί από τον 18ο αιώνα’.

Το Praktikesidees.gr έχει επισκεφτεί το μουσείο Υδροκίνησης και το κατατάσσει αναμφισβήτητα σε μία από τις καλύτερες επιλογές για ένα οικογενειακό Σαββατοκύριακο στην περιοχή της Αρκαδίας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποτελέσει και μία ημερήσια ‘απόδραση’). Το μουσείο θα εντυπωσιάσει μικρούς και μεγάλους ενώ η επίσκεψη σε αυτό μπορεί να συνδυαστεί και με άλλες δραστηριότητες στη γύρω περιοχή (φαράγγι του Λούσιου, μονή Προδρόμου κ.α.).

Ώρες λειτουργίας του μουσείου:

1 Μαρτίου – 15 Οκτωβρίου:  10.00 – 18.00

16 Οκτωβρίου – 28 Φεβρουαρίου: 10.00 – 17.00

Κάθε Τρίτη παραμένει κλειστό.

Τηλέφωνο επικοινωνίας:  27950 31630