Σε εξαιρετική θέση, φυσικά οχυρή, με θέα όλο το Ιόνιο, το κάστρο της Ρηνιάσας προβάλλει τα ερείπια του μέσα από πυκνή βλάστηση πάνω από τα Ριζά, σημερινή ονομασία της Ρηνιάσας, με την πανέμορφη παραλία από άσπρο βότσαλο.
Λέγεται ότι το έχτισε ο Δεσπότης της Ηπείρου Θωμάς ο Α΄ στα τέλη του 13ου. Άλλωστε λεγόταν και Θωμόκαστρο. Κατά την επανάσταση του 1338 (ενάντια στον βυζαντινί αυτοκράτορα Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγο), διοικητής του ήταν ο γιός του τελευταίου Δεσπότη της Ηπείρου Ορσίνι, Νικηφόρος, ο οποίος και το παρέδωσε στον Ιωάννη Κατακουζηνό, ύστερα από διαπραγματεύσεις. Οι Βυζαντινοί έμειναν στην Ρηνιάσα ως το 350, οπότε την κατέλαβαν οι Σέρβοι και κατόπιν οι Αλβανοί, στους οποίους οφείλει και το όνομα της. Το 1451 οι Οθωμανοί γίνονται κύριοι του κάστρου.
Η Ρηνιάσα έχει συνδεθεί με ένα ιστορικό γεγονός που έψαλλε η δημοτική μούσα και είναι γνωστό πανελληνίως. Η Σουλιώτισσα Δέσπω Μπότση, κλεισμένη στον πύργο του Δημουλά, βρίσκεται αντιμέτωπη με πολυάριθμους Αλβανούς. Μπροστά στην άνιση αναμέτρηση προτιμά να τιναχθεί στον αέρα με όλη της την οικογένεια παρά να παραδοθεί. Αμέσως μετά, το 1803 οι Σουλιώτες θα καταλάβουν το κάστρο και θα το κρατήσουν ως την ήττα των Ελλήνων από τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούλιο του 1822 στο Πέτα του Νομού Άρτας.
