Ιερά Μονή Άνω Ξενιάς
Με την ονομασία της Παναγίας Ξενιάς είναι γνωστά δύο σπουδαία μοναστήρια στη Μαγνησία, σε μικρή απόσταση από την Εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης μεταξύ Αλμυρού και Σούρπης και σε απόσταση 12 χιλιομέτρων το ένα από το άλλο.Η Κάτω Ξενιά αποτελούσε μετόχι της Ιεράς Μονής Άνω Ξενιάς, αλλά το 1970 «διαιρέθηκε» και εγκαταστάθηκε εκεί γυναικεία αδελφότητα.
Το ανδρικό μοναστήρι της Παναγίας Άνω Ξενιάς βρίσκεται σε ένα εξαιρετικής ομορφιάς τοπίο νότια του Αλμυρού, σε δασώδη έκταση με αιωνόβιες ιτιές, πλατάνια, αλλά και τα 4 κυπαρίσσια, διακριτικό γνώρισμα της μονής, που η ιστορία τους εικάζεται ότι ταυτίζεται με την ηλικία της μονής. Η μονή είναι παλαιά. Ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα. Αιτία της ανεγέρσεως αποτέλεσε πιθανόν η ανεύρεση της εικόνας της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου ανάμεσα σε κισσούς, εξού και το όνομα «Κισσιωτίσσης». Η θαυματουργή εικόνα φυλάσσεται τώρα στη μονή Κάτω Ξενιάς. Το όνομα «Ξενιά» λέγεται ότι οφείλεται στο ότι η μονή παρείχε μεγάλη φιλοξενία στον κόσμο που την επισκεπτόταν. Άλλη πιθανή όμως εξήγηση για τους ντόπιους είναι ότι η εικόνα της Παναγίας ήρθε από άλλη ξένη μονή και την ονόμασαν Ξενιά. Γρήγορα άκμασε, όμως το 13ο αιώνα, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, οι Λατίνοι έσφαξαν 800 περίπου μοναχούς της μονής που αρνήθηκαν να υποταχθούν στην παπική εξουσία.
Κατά την τουρκοκρατία διατηρούσε κρυφό σχολειό. Στα 1600 ανακαινίσθηκε, αλλά αργότερα οι επιδρομές των κλεφτών και ο δριμύς χειμώνας αναγκάζουν τους μοναχούς να χτίσουν το μετόχι του Αγίου Νικολάου -τη σημερινή μονή Κάτω Ξενιάς- όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα το 1878. Με την ίδρυση του πρώτου ελληνικού Κράτους δεσμεύεται η περιουσία της μονής. Στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, η μονή πυρπολείται από τους Ιταλούς και δια θαύματος διασώζεται μόνο το Καθολικό. Σήμερα, το Καθολικό της μονής Άνω Ξενιάς διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και αποτελεί σημαντικό βυζαντινό μνημείο. Το 1968 εγκαταστάθηκε νέα αδελφότητα και η σύγχρονη ακμή της ξεκίνησε το 1986. Οι επτά στον αριθμό μοναχοί, υπό την καθοδήγηση του Καθηγουμένου π. Νεκταρίου, επιδίδονται, εκτός των άλλων, στην αγιογραφία, τη συνδρομή στο ποιμαντικό έργο με κατηxητικά κηρύγματα, ραδιοφωνικές εκπομπές, καθώς και αρθρογραφία.
