Κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη κρεμασμένη,
δώσ’ της κλότσο να γυρίσει
παραμύθι ν’ αρχινήσει
και την καλή μας συντροφιά να την καλησπερίσει.
-Καλησπέρα τσ’ αφεντιάς σας! –Καλή σας ’σπέρα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παπάς με την παπαδιά του και με τις τρεις του κοπέλες.
Μια μέρα, την ώρα που έσκαβε ο παπάς στον κήπο του, λέει στην πρώτη του κοπέλα:
«Σύρε, Μαρούλα μου, στη βρύση να μου φέρεις κρύο νερό να πιω».
«Να πάω, πατέρα μου».
Πήρε το σταμνί της και πήγε, αλλά δε γύρισε.
Λέει και στην άλλη του κοπέλα ο παπάς:
«Σύρε, Ξανθούλα μου, να μου φέρεις εσύ νερό να πιω, να δροσιστώ, και να δεις τι έγινε η αδερφή σου».
Πήρε κι αυτή το σταμνί της και πήγε, αλλά κι αυτή δε γύρισε.
Λέει ύστερα και στην τρίτη του κοπέλα ο παπάς:
«Σύρε, Ροδούλα μου κι εσύ, να μου φέρεις νερό να δροσιστώ, και να δεις τι έγιναν οι αδερφές σου».
«Να πάω, πατέρα».
Πάει κι η Ροδούλα στη βρύση, αλλά κι αυτή δε γύρισε.
Λέει τότε και στην παπαδιά ο παπάς:
«Σύρε κι εσύ, παπαδιά μου, να μου φέρεις να πιω νερό, να δροσιστώ, και να δεις τι έγιναν οι κόρες μας».
Πάει κι η παπαδιά στη βρύση για νερό, μα έκατσε κι εκείνη εκεί και δε γύρισε.
Μία μία, από τις κόρες του παπά, που πήγαινε στη βρύση, μόλις κοίταζε την ομορφιά της στο νερό, έλεγε:
«Για δες, τι όμορφη που είμ’ εγώ, και κουβαλάω του παπά νερό!», και καθότανε εκεί. Πήγε η δεύτερη, και κάθισε κοντά στην πρώτη, πήγε κι η τρίτη, κάθισε κι αυτή. Όταν πήγε κι η παπαδιά, τις βρήκε σκυμμένες πάνω απ’ το νερό και καθρεφτιζότανε. Τις ρώτησε λοιπόν:
«Γιατί, μωρές, δε φέρατε νερό του πατέρα σας;»
Και της δώσανε αυτές απολογία, πως έτσι όμορφες που είναι, δεν καταδέχονται να κουβαλούνε νερό! Κάνει να κοιταχτεί κι η παπαδιά, και παθαίνει κι αυτή το ίδιο. «Κι εγώ είμαι όμορφη!» λέει. Ούτε κι εγώ θα πάω του παλιόπαπα σταλιά. Άσ’ τονε!».
Αφού ο παπάς είδε και απόειδε, ξεκίνησε μονάχος του να πάει για νερό και να δει τι γίνανε. Τις βρήκε όλες καθισμένες να καθρεφτίζονται.
«Γιατί, παπαδιά και κοπέλες μου, δε μου φέρατε νερό;»
