Στο Ρουπακιά τα σπίτια ίσα που φαίνονται, σε κάποια ξεχωρίζεις μονό τις ερειπωμένες σκεπές. Είναι όλα πέτρινα. Οι ανοιχτές πόρτες δείχνουν ερημιά, όχι καλωσόρισμα. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό εδώ και μισό σχεδόν αιώνα, μετακομίζοντας στον Άγιο Πέτρο.
Τα στοιχεία της φύσης, το φως, το νερό και ο αέρας συνεχίζουν τον αέναο κύκλο της δημιουργίας. Τα δέντρα και η πυκνή βλάστηση σκεπάζουν με τον καιρό όλα τα κτίρια. Σε όσα δεν έχουν σκεπή, τα δέντρα έχουν φυτρώσει από μέσα, ενώ τα υπόλοιπα τα τυλίγουν επιτακτικά από έξω. Πόρτες και παράθυρα «χτίζονται» με ένα πράσινο αυτή τη φορά τοίχο, αυτόν της βλάστησης. Τα σπίτια είναι σφιχταγκαλιασμένα από την οργιώδη βλάστηση, που τείνει να τα καταπιεί, σχεδόν τα έχει εξαφανίσει, σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και επιβίωσης του «ισχυρότερου».
Η βλάστηση στο Ρουπακιά είναι στο αποκορύφωμά της. Το νερό στην περιοχή, όπως όλα μαρτυρούν, είναι άφθονο. Το ομώνυμο ποτάμι βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο «χωριό».
Αν βρεθείτε στο χωριό κάποια βροχερή μέρα, το τοπίο φαντάζει μυστηριώδες και επιβλητικό. Η μουντάδα του ουρανού, η εγκατάλειψη, η απόλυτη ερημιά, ο ήχος της βροχής που σκέπαζε το κελάρυσμα του νερού στο ποτάμι, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και δέους.
Μόνο το καμπαναριό στέκεται επιβλητικό και μεγαλειώδες, παράταιρο τόσο στο ύψος, όσο και στο μέγεθος.
Θρύλοι και παραδόσεις ακολουθούν το χωριό στο πέρασμα του χρόνου. Εγκαταλείφθηκε λόγω κατολισθήσεων αλλά έμεινε ανέπαφο από όλους τους καταστροφικούς σεισμούς του νησιού μας. Οι κάτοικοι το ήθελαν να μετακινείται ολόκληρο με τους σεισμούς, καθώς βρίσκονταν πάνω σε μια ευνοϊκή αντισεισμική πλάκα! Στην περίοδο της κατοχής, καθώς το χωριό ήταν εύφορο -είχε ελιές και σπαρτά- κανένας σχεδόν δεν πείνασε. Μικρό Καναδά το λέγανε οι ντόπιοι!
Το ποτάμι κυλάει ακόμα τα νερά του, όχι και τόσο ήσυχα όπως δείχνει η λαξεμένη στον βράχο κοίτη του. Το πέτρινο γεφύρι ο μύθος το θέλει να προκαλεί φόβο της νύχτες. Η τοξοτή καμάρα του είναι στολισμένη με κισσό και πρασινάδα Το μεγάλο ύψος της και το βάθος του νερού, ακόμα και σήμερα προκαλούν φόβο.
Γράφει η Βιολέττα Σάντα
Πηγή: http://aromalefkadas.gr/
